တခါက ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ မင္းေနျပည္ေတာ္မွာ ပန္းခ်ီျပခန္းလုပ္တယ္၊
ပန္းခ်ီမ်ိဳးစုံျပထားတာ အံ့ၾသစရာအလြန္းေကာင္းတယ္၊ လက္ရာေတြ ေျမာက္လြန္းလုိ႔
လာၾကည့္တဲ့ သူတုိင္း ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ ဒီပန္းခ်ီဆရာ လက္ရာေျမာက္တယ္၊ ေတာ္တယ္၊ ပါရမီရွင္ပဲ၊ ေဆးစက္ၾကရာ အရုပ္ထင္ စသည္စသည္ ေပၚေပၚထင္ထင္တမ်ိဳး တီးတုိးတမ်ိဳး ေျပာေျပာသြားၾကတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာကလဲ လာၾကည့္သူပရိတ္သတ္ၾကားထဲမွာ အမ်ားအားေပးမွဳကို ခံရေတာ့ ပီတိနဲ႔ျပဳံးလုိ႔၊ ေပ်ာ္လို႔၊ ေက်နပ္လုိ႔ေနတယ္၊ သူ႕ျပကြက္ ပန္းခ်ီတကားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားရတယ္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ျပီး ျပန္အထြက္မွာ မၾကားတၾကား "ဟင္း" ဆုိတဲ့အထင္ေသးသလုိ ကဲ့ရဲ႕သလုိ မထိတထိႏွုတ္နဲ႔ လုပ္သြားလုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီသူငယ္ဟာ အညာအေၾကးကလာတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေလးပါ။ ျမိဳ႕ကို ဘုရားဖူးခဏေရာက္လာလုိ႔ ျမင္တာနဲ႔ ၀င္ၾကည့္တဲ့သေဘာပါ၊ ပန္းခ်ီဆရာက မခံခ်ိမခံသာ သိလုိတာက တစ္မ်ိဳးမုိ႔ မေနႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ကလုိက္သြားျပီး ေမးလုိက္တယ္။ "ေဟ့ ... သူငယ္ ဘာလုိအပ္ခ်က္ ရွိလုိ႔ ျမင္လုိ႔ အထင္ေသးတဲ့ ပုံဟန္လုပ္ရတာလဲ"။
ဒီေတာ့မွ သူငယ္က "ဆရာဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားမွာ သဲၾကီးမဲၾကီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ေခြ႕ (ေ၀ွ႕) ေနတယ္" "အဲဒါဘာျဖစ္လဲ သူငယ္" "မဟုတ္ဘူးဆရာ အမွီးက ႏွစ္ေကာင္လုံး ေထာင္ေနတယ္ေလ" "ဒါဆုိ အမွီးက မေထာင္ရဘူးလား" "ဆရာ တကယ္ေ၀ွ႕တဲ့ ႏြားဆုိ မေထာင္ဘူး"
ဒီေတာ့မွ ပန္းခ်ီဆရာက သူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးစကားဆုိျပီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးလုိက္တယ္။
-----------------------
တစ္ခါတေလ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ ကိုယ္မျမင္တတ္တာေလးကို
သတိမူေစခ်င္တာပါ။ ေထာက္ျပလာရင္လဲ မွန္ရင္ မွန္တဲ့အေၾကာင္း မမွန္ရင္လဲ မမွန္တဲ့ အေၾကာင္း ယထာဘူတက်က် ေျပာသင့္တယ္၊ တုန္ျပန္သင့္တယ္၊ ေန႔စဥ္ ကုိယ္ေရးဆြဲေနတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ပန္းခ်ီေတြလဲ မွန္တယ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ေတာ့ မာနအားေပးပုံစံနဲ႔ အျမဲ မထင္ျမင္မိေစခ်င္ပါဘူး၊ လွတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀က်ဖုိ႔ေတာ့ လုိမယ္ေလ၊ သဘာ၀က်ဖုိ႔ေတာ့ နားေထာင္တတ္ဖုိ႔ရယ္ ေရးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ရယ္ သတိေလးထားဖုိ႔ရယ္ ဒါဆုိ အဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။
ပန္းခ်ီမ်ိဳးစုံျပထားတာ အံ့ၾသစရာအလြန္းေကာင္းတယ္၊ လက္ရာေတြ ေျမာက္လြန္းလုိ႔
လာၾကည့္တဲ့ သူတုိင္း ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ ဒီပန္းခ်ီဆရာ လက္ရာေျမာက္တယ္၊ ေတာ္တယ္၊ ပါရမီရွင္ပဲ၊ ေဆးစက္ၾကရာ အရုပ္ထင္ စသည္စသည္ ေပၚေပၚထင္ထင္တမ်ိဳး တီးတုိးတမ်ိဳး ေျပာေျပာသြားၾကတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာကလဲ လာၾကည့္သူပရိတ္သတ္ၾကားထဲမွာ အမ်ားအားေပးမွဳကို ခံရေတာ့ ပီတိနဲ႔ျပဳံးလုိ႔၊ ေပ်ာ္လို႔၊ ေက်နပ္လုိ႔ေနတယ္၊ သူ႕ျပကြက္ ပန္းခ်ီတကားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားရတယ္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ျပီး ျပန္အထြက္မွာ မၾကားတၾကား "ဟင္း" ဆုိတဲ့အထင္ေသးသလုိ ကဲ့ရဲ႕သလုိ မထိတထိႏွုတ္နဲ႔ လုပ္သြားလုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီသူငယ္ဟာ အညာအေၾကးကလာတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေလးပါ။ ျမိဳ႕ကို ဘုရားဖူးခဏေရာက္လာလုိ႔ ျမင္တာနဲ႔ ၀င္ၾကည့္တဲ့သေဘာပါ၊ ပန္းခ်ီဆရာက မခံခ်ိမခံသာ သိလုိတာက တစ္မ်ိဳးမုိ႔ မေနႏုိင္ဘူး၊ ေနာက္ကလုိက္သြားျပီး ေမးလုိက္တယ္။ "ေဟ့ ... သူငယ္ ဘာလုိအပ္ခ်က္ ရွိလုိ႔ ျမင္လုိ႔ အထင္ေသးတဲ့ ပုံဟန္လုပ္ရတာလဲ"။
ဒီေတာ့မွ သူငယ္က "ဆရာဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားမွာ သဲၾကီးမဲၾကီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ေခြ႕ (ေ၀ွ႕) ေနတယ္" "အဲဒါဘာျဖစ္လဲ သူငယ္" "မဟုတ္ဘူးဆရာ အမွီးက ႏွစ္ေကာင္လုံး ေထာင္ေနတယ္ေလ" "ဒါဆုိ အမွီးက မေထာင္ရဘူးလား" "ဆရာ တကယ္ေ၀ွ႕တဲ့ ႏြားဆုိ မေထာင္ဘူး"
ဒီေတာ့မွ ပန္းခ်ီဆရာက သူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးစကားဆုိျပီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးလုိက္တယ္။
-----------------------
တစ္ခါတေလ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ ကိုယ္မျမင္တတ္တာေလးကို
သတိမူေစခ်င္တာပါ။ ေထာက္ျပလာရင္လဲ မွန္ရင္ မွန္တဲ့အေၾကာင္း မမွန္ရင္လဲ မမွန္တဲ့ အေၾကာင္း ယထာဘူတက်က် ေျပာသင့္တယ္၊ တုန္ျပန္သင့္တယ္၊ ေန႔စဥ္ ကုိယ္ေရးဆြဲေနတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ပန္းခ်ီေတြလဲ မွန္တယ္ေကာင္းတယ္လုိ႔ေတာ့ မာနအားေပးပုံစံနဲ႔ အျမဲ မထင္ျမင္မိေစခ်င္ပါဘူး၊ လွတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀က်ဖုိ႔ေတာ့ လုိမယ္ေလ၊ သဘာ၀က်ဖုိ႔ေတာ့ နားေထာင္တတ္ဖုိ႔ရယ္ ေရးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ရယ္ သတိေလးထားဖုိ႔ရယ္ ဒါဆုိ အဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။
0 အၾကံျပဳစာ:
Post a Comment