ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ နာရီေလး

တခါတုန္းက လယ္သမား အဘုိးအိုၾကီးတေယာက္ဟာ သူအလြန္တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးရတဲ့ နာရီေလးတလုံးေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္ အလြန္ပဲ စိတ္ထိခုိက္ေနပါတယ္။ သူ႔နာရီက်ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနရာက စပါးက်ည္ထဲမွာ။

စပါးက်ည္တခုလုံး လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ မေတြ႔ေတာ့ စပါးက်ည္အနားမွာ ေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ငါ့ နာရီ ဒီစပါးက်ည္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ မင္းတို႔ ကူျပီး ရွာေပၾကစမ္းပါ။ ေတြ႔တဲ့လူကို ဆုခ်မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ကေလးေတြကလည္း နာရီေတြြ႔ရင္ မုန္႔ဖိုးရမွာဆိုေတာ့ စပါးက်ည္ထဲကို သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ေျပးျပီး လုိက္ရွာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႔ၾကပါဘူး။ လယ္သမားအိုးၾကီးကေတာ့ သူ႔နာရီဟာ ျပန္မေတြ႔နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးကေလးငယ္တေယာက္က သူ႕ကို ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရးေပးပါ။ သူ စပါးက်ည္ထဲ၀င္ျပီး ေနာက္တခါ ျပန္ရွာပါရေစလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ အဘုိးၾကီးကလည္း ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကေလးငယ္ဟာ လက္ထဲမွာ နာရီေလးကို ကိုင္ျပီး စပါးက်ည္ထဲကေန ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ အဘုိးၾကီးလည္း အလြန္၀မ္းသာသြားပါတယ္။ 

ဒါနဲ႔ ဒီနာရီကို မင္းဘယ္လုိ ရွာခဲ့တာလဲလုိ႕ ကေလးငယ္ကို ေမးေတာ့ ကေလးငယ္က ဘယ္လုိမွ မရွာပါဘူး။ က်ေနာ္ စပါးက်ည္ထဲကို ၀င္သြားျပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ နာရီလက္တံေလးရဲ႕ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ေအာ္ျမည္သံကို က်ေနာ္ ၾကားလုိက္ပါတယ္။ နာရီလက္တံရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံကို မွတ္ထားျပီး အဲဒီေနရာကုိ သြားရွာလုိက္တာပါပဲ လုိ႔ ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။

အဓိကေပးခ်င္တဲ့ Message က ဘာပါလဲ..?

" A peaceful mind can think better than a worked up mind."

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
19/8/ 2013