“ဤမွ် မ်ားလွစြာေသာ ဥစၥာႏွစ္တုိ႔ကို စုေဆာင္းၾကျပီးလွ်င္္ ငါ၏ အဘ အဘုိး
ခုႏွစ္ဆက္ေသာေဆြမ်ိဳးတုိ႔သည္ တမလြန္ေလာကသို႔ သြားၾကေသာအခါ တျပား
တက်ပ္ကိုမွ် ယူေဆာင္၍ မသြားႏုိင္ၾကကုန္။ ငါတမူကား ဤဥစၥာမ်ားကို
နိဗၺာန္တုိင္ေအာင္ ယူေဆာင္၍ သြားႏုိင္ေၾကာင္း နည္းေကာင္းတခု ျပဳသင့္
လွေပသည္” ဤကဲ့သုိ႔ ၾကံစည္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံေမွာက္သုိ႔
သြားေရာက္၍ ---
“အရွင္မင္းၾကီး … အကၽြႏု္ပ္သည္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အုိးျခင္းစသည္တို႔ ႏွိပ္စက္ပုံကုိ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ထဲ စိတ္စြဲေၾကာက္ရြံ႕လွပါသျဖင့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႕ေဘာင္မွ ထြက္ခါ ရွင္ရဟန္းျပဳပါေတာ့မည္၊ အကၽြႏု္ပ္မွာ ကုေဋရာေပါင္းမ်ားစြာ ဥစၥာစုရွိပါသည္။ ထုိဥစၥာစုကို မင္းၾကီးသည္ပင္ သိမ္းပိုက္ေတာ္မူပါ” (မဟာဗုဒၶ၀င္၊ပ၊ ၄၆-၄၇)
----------------------
ဤမွ်ေလးပဲ ဖတ္ျပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သုေမဓာဆုိတာ ဘုရားဆုပန္လာမည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသား သူေဌးသားေလးတစ္ေယာက္ပါ၊ မတန္မရာ ငါသာ သူေနရာမွာဆုိ အခုလုိမ်ိဳး စဥ္းစား၀ံ့ပါ့မလား၊ သတၱိရွိပါ့မလား၊ စြန္႔လြတ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ အဲလုိသတၱိမရွိလုိ႔လဲ အခုလုိ တ၀ဲလယ္လယ္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕၊ တဖက္ကလဲ သုေမဓာေနရာမွာမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ရွင္ဘုရင္ေနရာမွာ ဆုိရင္ေကာ ငါဘယ္လုိ ငါတုန္႔ျပန္မိမလဲ၊ ၀မ္းသာအာရ လက္ခံမိမွာလား၊ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာလု႔ိ ေျပာထြက္ပါ့မလား။
တကယ္ေတာ့လဲ သုေမဓာမွာ ဘုိးဘြားမိဘပိုင္ ကုေဋနဲ႔ခ်ီခ်မ္းသာတာပါ၊ ဒါေတြ လက္ခံရမွာဆုိေတာ့ ျငင္းပယ္ဖုိ႔ထက္ ေလာဘေဇာတက္ဖုိ႔က မ်ားတယ္၊ သိမ္းပိုက္တယ္ဆုိတာ တုိးေလးေပ်ာ္ေလမဟုတ္လား၊ ၾကိဳတင္ျပီး ေတြးလုိက္မိတယ္၊ ဒီရွင္ဘုရင္လဲ အမ်ားနည္းတူ လက္ခံသိမ္းပုိက္မွာပဲေလ၊ ဟာသေႏွာလုိ႔ မဟာရာဇ - ျမတ္ေသာ မင္းၾကီးဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အရွဳံးရွိမွာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အျမဲျမတ္ေနၾကတဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြပဲလုိ႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ဖတ္လုိက္တယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္လံုးနည္းနည္းျပဴးသြားသလုိပဲ
"သင္၏ဥစၥာကုိ ငါအလုိမရွိ၊ သင္သာလွ်င္ အလုိရွိတုိင္းျပဳပါေတာ့” ဟု မိန္႔ဆုိေလသည္တဲ့။
အမေလး၊ အခုေခတ္ဒါမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ေလးစားလြန္းလုိ႔ လူလုိေျပာရင္ သာဓုသာဓု အၾကိမ္ၾကိမ္ ဦးညြတ္မိမယ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားက ရတုိင္းယူၾကတာမဟုတ္ပါလား၊ အေသ၀ိတေလာဘကို သူတုိ႔ေရွာင္ၾကတယ္၊ အလုိၾကီးေလာဘကို ေျပာတာပါ၊ အလုိၾကီးေလာဘက ပ်က္စီးတတ္တယ္၊ သူတုိ႔ေခတ္လူေတြက ပုထုဇဥ္မုိ႔ ေလာဘရွိတာမွန္ေပမဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ေလာဘပါ၊ စနစ္ရွိတဲ့ေလာဘပါ၊ လုိသေလာက္ပဲယူတယ္၊ လက္ခံတယ္၊ ဒါကို ေသ၀ိတဗၺေလာဘလုိ႔ ေျပာတယ္၊ ဘယ္သူငတ္ငတ္ ငါ့မွာမျပတ္ရင္ ျပီးေရာဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ တရားနည္းလမ္းက်တယ္ေျပာပါေတာ့၊ ေလးစားလုိက္တာ မင္းၾကီးရာ။
ဒါေၾကာင့္လဲ သုေမဓာအမ်ိဳးေကာင္းသာေလး ဘုရင္ေျပာတာကို ၀န္ခံျပီး အကုန္အလွဴေပးလုိက္တယ္။ အလုိရွိတာ ယူေစ အမရ၀တီေန ျပည္သူေတြအားလုံးကို အသိေပးလိုက္တယ္၊ ယူတဲ့သူေတြက လက္ေကာက္လုိရင္ လက္ေကာက္ပဲ ယူတယ္၊ လက္စြပ္လုိတဲ့သူက လက္စြပ္ပဲ ယူတယ္၊ က်န္တာ မလုိအပ္တာ မယူဘူး၊ ဆုိလုိတာက ရတုိင္း မယူၾကဘူးဆုိတာကိုပါ။
ဒါေလးေတြ ဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ေပးသူယူသူ စည္းကမ္းေလး ရွိတာကို သေဘာက်တာပါ၊ ဒါသည္ပင္ အထင္ၾကီး ေလးစားစရာ စိတ္ေနစိတ္ထားပါ၊ အကယ္လုိ႔ ရွင္ဘုရင္သာ လက္ခံရင္ ျပည္သူေတြလဲ အခုလုိ၀မ္းသာႏိုင္မွာ မဟုတ္သလုိ ရမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အမ်ားအျမင္မွာလဲ တမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားမွာပါ၊ အခုေတာ့ အားလုံးေပ်ာ္ရတဲ့ အလွဴပြဲၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ သုေမဓာကို ပုိေလးစားၾကည္ညိဳမိသလုိ ရွင္ဘုရင္ကိုလဲ ျမတ္ႏိုးမိတာ အမွန္ပါပဲ၊ လုိအပ္ရင္ ႏွစ္သက္ရင္ အတုယူလုိ႔ရပါတယ္၊ ေရွးထုံးေလးေတြ အမ်ားခ်ီးမြန္းခံေလးေတြမုိ႔ မွ်ေ၀လုိက္တာပါ။ ေခတ္မမွီဘူးထင္ရင္လဲ သေဘာေတာ္အတုိင္းပါ။
“အရွင္မင္းၾကီး … အကၽြႏု္ပ္သည္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အုိးျခင္းစသည္တို႔ ႏွိပ္စက္ပုံကုိ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ထဲ စိတ္စြဲေၾကာက္ရြံ႕လွပါသျဖင့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႕ေဘာင္မွ ထြက္ခါ ရွင္ရဟန္းျပဳပါေတာ့မည္၊ အကၽြႏု္ပ္မွာ ကုေဋရာေပါင္းမ်ားစြာ ဥစၥာစုရွိပါသည္။ ထုိဥစၥာစုကို မင္းၾကီးသည္ပင္ သိမ္းပိုက္ေတာ္မူပါ” (မဟာဗုဒၶ၀င္၊ပ၊ ၄၆-၄၇)
----------------------
ဤမွ်ေလးပဲ ဖတ္ျပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သုေမဓာဆုိတာ ဘုရားဆုပန္လာမည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသား သူေဌးသားေလးတစ္ေယာက္ပါ၊ မတန္မရာ ငါသာ သူေနရာမွာဆုိ အခုလုိမ်ိဳး စဥ္းစား၀ံ့ပါ့မလား၊ သတၱိရွိပါ့မလား၊ စြန္႔လြတ္ႏုိင္ပါ့မလား၊ အဲလုိသတၱိမရွိလုိ႔လဲ အခုလုိ တ၀ဲလယ္လယ္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕၊ တဖက္ကလဲ သုေမဓာေနရာမွာမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ရွင္ဘုရင္ေနရာမွာ ဆုိရင္ေကာ ငါဘယ္လုိ ငါတုန္႔ျပန္မိမလဲ၊ ၀မ္းသာအာရ လက္ခံမိမွာလား၊ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာလု႔ိ ေျပာထြက္ပါ့မလား။
တကယ္ေတာ့လဲ သုေမဓာမွာ ဘုိးဘြားမိဘပိုင္ ကုေဋနဲ႔ခ်ီခ်မ္းသာတာပါ၊ ဒါေတြ လက္ခံရမွာဆုိေတာ့ ျငင္းပယ္ဖုိ႔ထက္ ေလာဘေဇာတက္ဖုိ႔က မ်ားတယ္၊ သိမ္းပိုက္တယ္ဆုိတာ တုိးေလးေပ်ာ္ေလမဟုတ္လား၊ ၾကိဳတင္ျပီး ေတြးလုိက္မိတယ္၊ ဒီရွင္ဘုရင္လဲ အမ်ားနည္းတူ လက္ခံသိမ္းပုိက္မွာပဲေလ၊ ဟာသေႏွာလုိ႔ မဟာရာဇ - ျမတ္ေသာ မင္းၾကီးဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အရွဳံးရွိမွာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အျမဲျမတ္ေနၾကတဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြပဲလုိ႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ဖတ္လုိက္တယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္လံုးနည္းနည္းျပဴးသြားသလုိပဲ
"သင္၏ဥစၥာကုိ ငါအလုိမရွိ၊ သင္သာလွ်င္ အလုိရွိတုိင္းျပဳပါေတာ့” ဟု မိန္႔ဆုိေလသည္တဲ့။
အမေလး၊ အခုေခတ္ဒါမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ေလးစားလြန္းလုိ႔ လူလုိေျပာရင္ သာဓုသာဓု အၾကိမ္ၾကိမ္ ဦးညြတ္မိမယ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားက ရတုိင္းယူၾကတာမဟုတ္ပါလား၊ အေသ၀ိတေလာဘကို သူတုိ႔ေရွာင္ၾကတယ္၊ အလုိၾကီးေလာဘကို ေျပာတာပါ၊ အလုိၾကီးေလာဘက ပ်က္စီးတတ္တယ္၊ သူတုိ႔ေခတ္လူေတြက ပုထုဇဥ္မုိ႔ ေလာဘရွိတာမွန္ေပမဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ေလာဘပါ၊ စနစ္ရွိတဲ့ေလာဘပါ၊ လုိသေလာက္ပဲယူတယ္၊ လက္ခံတယ္၊ ဒါကို ေသ၀ိတဗၺေလာဘလုိ႔ ေျပာတယ္၊ ဘယ္သူငတ္ငတ္ ငါ့မွာမျပတ္ရင္ ျပီးေရာဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ တရားနည္းလမ္းက်တယ္ေျပာပါေတာ့၊ ေလးစားလုိက္တာ မင္းၾကီးရာ။
ဒါေၾကာင့္လဲ သုေမဓာအမ်ိဳးေကာင္းသာေလး ဘုရင္ေျပာတာကို ၀န္ခံျပီး အကုန္အလွဴေပးလုိက္တယ္။ အလုိရွိတာ ယူေစ အမရ၀တီေန ျပည္သူေတြအားလုံးကို အသိေပးလိုက္တယ္၊ ယူတဲ့သူေတြက လက္ေကာက္လုိရင္ လက္ေကာက္ပဲ ယူတယ္၊ လက္စြပ္လုိတဲ့သူက လက္စြပ္ပဲ ယူတယ္၊ က်န္တာ မလုိအပ္တာ မယူဘူး၊ ဆုိလုိတာက ရတုိင္း မယူၾကဘူးဆုိတာကိုပါ။
ဒါေလးေတြ ဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ေပးသူယူသူ စည္းကမ္းေလး ရွိတာကို သေဘာက်တာပါ၊ ဒါသည္ပင္ အထင္ၾကီး ေလးစားစရာ စိတ္ေနစိတ္ထားပါ၊ အကယ္လုိ႔ ရွင္ဘုရင္သာ လက္ခံရင္ ျပည္သူေတြလဲ အခုလုိ၀မ္းသာႏိုင္မွာ မဟုတ္သလုိ ရမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အမ်ားအျမင္မွာလဲ တမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားမွာပါ၊ အခုေတာ့ အားလုံးေပ်ာ္ရတဲ့ အလွဴပြဲၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ သုေမဓာကို ပုိေလးစားၾကည္ညိဳမိသလုိ ရွင္ဘုရင္ကိုလဲ ျမတ္ႏိုးမိတာ အမွန္ပါပဲ၊ လုိအပ္ရင္ ႏွစ္သက္ရင္ အတုယူလုိ႔ရပါတယ္၊ ေရွးထုံးေလးေတြ အမ်ားခ်ီးမြန္းခံေလးေတြမုိ႔ မွ်ေ၀လုိက္တာပါ။ ေခတ္မမွီဘူးထင္ရင္လဲ သေဘာေတာ္အတုိင္းပါ။
0 အၾကံျပဳစာ:
Post a Comment