သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ၾသ၀ါဒကထာ

 

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္၏ အဓိပတိ။ အဂၢမဟာပက်ပ႑ိတ၊ မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇနဟိတဓရ၊ အဖြဲ႕ၾကီး၏ ျပည္ပၾသ၀ါဒါစရိယဆရာေတာ္ Ph.D, D. Litt ေဒါက္တာအရွင္ဉာဏိႆရ ၏ ၾသ၀ါဒကထာ

ယေန႔အိႏၵိယလာျပီး ပညာသင္ၾကာေနၾကတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္ရတဲ့ဘြဲ႕ဒီဂရီေတြနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ အရည္အေသြးရွိဖုိ႔ကုိ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရား ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ေတြေပးအပ္ခဲ့တာဟာ ဘြဲ႕ရတဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိနဲ႔ေလ်ာ္ကန္တဲ့ ဘြဲ႕ေတြကုိေပးတာ။ ရသင့္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြကိုေပးတာ ဒီေတာ့ ပုဂၢဳိလ္နဲ႕ဌာန ညီညြတ္တာေတြ႔ရတယ္။ လူမွန္ေနရာမွန္ သုံးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းဟာေအာင္ျမင္တယ္။ လုပ္ငန္းၾကီးေတြ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ လူမွန္ေနရာမွန္ရွိဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္။

 ယေန႔ ဗုဒၶဂယာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘုရားနယ္ေျမ Holy Land ေပါ့။ ဘုရားေလးဆူပြင့္ျပီးျပီ။ ေဗာဓိပင္ေလးပင္  ေပါက္တဲ့အျပင္ ကမၻာမွာအျမတ္ဆုံး၊ ကမၻာဦးေခါင္းနယ္ေျမမွာ ေနၾကတဲ့အရွင္ျမတ္တုိ႔က ကမၻာ့ေသာတုဇန သံဃာေတာ္ေတြျဖစ္ၾကသလုိ ကမၻာ့အဆင့္မွီ ပညာရပ္ေတြကုိ သင္ေနၾကရသူေတြလည္းျဖစ္ၾကတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္မွီတဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ားနဲ႔ ျပည့္စုံၾကပါေစ။ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြလည္း ရၾကပါေစ။ ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သံဃာေတာ္အပါးေလးသိန္းေက်ာ္ရွိမယ္ထင္တယ္။

ဒီအထဲမွာ ပညာအရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ။ အရည္အခ်င္းရွိေသာ္လည္း မယ္မယ္ရရအလုပ္လုပ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ အာလုံးသိၾကတယ္။ အရည္အခ်င္းဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ဘြဲ႔တံဆိပ္ ဘယ္ေလာက္ရရ အလုပ္မလုပ္ရင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မထင္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါ။ အလုပ္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ၾကပါ။

”ေမာဃံ သရ႒ပိ႑ံ ဘုၪၨတိ” မျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက။ ကုိယ့္တုိင္းသူျပည္သားေတြေကၽြး တဲ့ ထမင္းကုိစားတာ ဟာ အခ်ည္းႏွီး စားရာမေရာက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾက။

 တုိင္းျပည္နဲ႔သာသနာေတာ္အတြက္ က်န္ရစ္ေအာင္ငါ ဘာလုပ္မလဲ။ ဒါစဥ္းစားရမယ္။ တုိင္းျပည္နဲ႔သာသနာအတြက္ က်န္ရစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔လုိသလုိ ကုိယ့္ဘ၀သံသရာ အတြက္လည္း အထုပ္အထည္အျဖစ္နဲ႔ ယူသြားႏုိင္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဘာမွလည္း ယူမသြားႏုိင္ဘူး ဘာမွလည္းမက်န္ ရစ္ဘူးဆုိရင္ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ”ေမာဃံ သရ႒ပိ႑ံ ဘၪၨတိ” ထဲပါသြားမယ္။

ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ရင္ေကာ့ျပီးေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေအာင္ ထူေထာင္ၾက ဒီလုိလုပ္ရ တာဟာ သိပ္လြယ္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒုိ႔ ၁၉၇၃-ခု၊ အသက္ ၂၅ ႏွစ္မွာ ဓမၼာစရိယေအာင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ သင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ဓမၼာစရိယတန္းတက္တုန္းက ရဟန္းဒကာက တစ္လ(၃၀)က်ပ္ေထာက္ပံ့တယ္။ မုိးရြာလုိ႔ ဆြမ္းခံမသြားႏုိင္ရင္ (၁၉)လမ္း မုံရြာမေနာ္ထမင္းဆိုင္မွာ စားတယ္။ ထမင္းအ၀စားမွ ႏွစ္က်ပ္ခြဲက်တယ္။ ဒါဟုိ ေခတ္ကေစ်းပါ။ အဂၤလိပ္စာသင္မယ္လုပ္တာ။ ဒီဦးဇင္းလူထြက္မွာပဲဆုိျပီး ေထာက္ပံ့ေၾကးကုိျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒုိ႔ကလည္း ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ လုိရမယ္ရစုထားတဲ့ သကၤန္းေလးေတြကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရာင္းျပီး ေက်ာင္းစရိတ္ေပးရတယ္။ ဒီလုိပဲ ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ဒီအေျခအေနကုိ ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ခရီးဟာ ပင္ပန္းခကခဲခဲ့တယ္။

 ၁၉၆၃-ခုႏွစ္၊ ကမၻာေအးမွာ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုိ႔ကေရကူးသံဃာ့တကၠသုိလ္မွာ တက္ေနဆဲ၊ အဲဒီေနာက္ တကၠသုိလ္အက္ဥပေဒေတြ ဖ်က္သိမ္း ေတာ့ သံဃတကၠသုိလ္လည္း ပ်က္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပညာသင္ခဲ့တယ္။ ဘာေတြသင္တာလည္းဆုိေတာ့ သခ်ၤာ၊ ဟိႏၵီ၊ အဂၤလိပ္၊ သကၠဋ ထိသင္ရတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ေဇာတိကာရုံဆရာ ေတာ္ၾကီး ကမၻာေအးၾကြလာေတာ့ တရုိတေသ သြားႏုတ္ဆက္တယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေန တာလဲေမးေတာ့ တပည့္ေတာ္သံဃာ့တကၠသုိလ္မွာ စာသင္ေနပါတယ္ဘုရားလုိ႔ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီးေတာ့ ဆရာ ေတာ္က ”ဟာ..ဒါတိရစၧာနကထာေတြ သင္ေနတာဟ” လုိ႔မိန္႔ပါတယ္။ ဒါေတြက ငါတုိ႔အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္မွာ ဆုိပါေတာ့။

 အဲဒီတုန္းက သာသနာ့ထိပ္တန္းဆရာေတာ္ၾကီးေတြက အဂၤလိပ္စာကုိ တိရစၧာနကထာလုိ႔ေျပာၾက တယ္။ ယေန႔ႏွစ္ေလးဆယ္ခရီးမွာေတာ့ တိရစၧာနကထာလုိ႔ ဘယ္သူမွမေျပာေတာ့ဘူး။ မသင္ရင္မျဖစ္ မတတ္ရင္မျဖစ္ဘူူး ဆုိတာကို ယေန႔ျမန္မာျပည္ကဆရာေတာ္ၾကီးေတြ နားလည္ေနၾကျပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ ေလးငါးရာရွိတဲ့ စာသင္တုိက္ၾကီးေတြမွာေတာင္ အဂၤလိပ္စာသင္ေနၾကျပီ။ အစုိးရပထမျပန္တန္း စာေမးပြဲေတြမွာ  လည္း အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးၾကျပီ။ ဒီေန႔ကမၻာမွာ အဂၤလိပ္စာဟာ မျဖစ္မေနသင္ရမယ့္္ ဘာသာစကားတစ္ရပ္ဆုိတာ အားလုံး သေဘာေပါက္ေနၾကျပီ။

ျမန္မာႏုိင္ငံက ရဟန္းေတာ္ေတြ နုိင္ငံတကာစင္ျမင့္ေပၚ တက္နုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အဂၤလိပ္စာတတ္ဘုိ႔လုိ တယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို အဂၤလိပ္လုိေျပာဖုိ႔ဆုိရင္လည္း ပိဋကတ္တတ္ဖုိ႔လည္းလုိတယ္။ စြယ္စုံတတ္ ရမယ္။ ဒါမွလည္း ႏိုင္ငံတကာစင္ျမင့္ေပၚ ရင္ေကာ့ျပီးေတာ့ တက္ႏုိင္မယ္။ ဒုိ႔က နုိင္ငံတကာစင္ျမင့္ေပၚမွာ တက္တာတာမ်ားလွျပီ။ ဦးဇင္းတုိ႔ကုိ တုိက္တြန္းလုိတာက ကြာလီဖုိင္းျဖစ္ရန္ ၾကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါ တယ္။ ေနာက္မ်ားမ်ားေလ့က်င့္ၾက။ နိုင္ငံတကာစင္ျမင့္မွာ Leader မဟုတ္ေတာင္ Speaker ျဖစ္ေအာင္သင္ယူၾက။ Leader ျဖစ္ရင္ေတာ့ပုိေကာင္းတာေပါ့။

ရဟန္းေတာ္ေတြအေနနဲ႔ ပိဋကတ္ေတာ္က ေလးနက္တဲ့ က်မ္းၾကီး က်မ္းခုိင္ေတြကုိ ပုိင္နုိင္ေအာင္ လုပ္ထားၾက။ ေလးနက္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ေလ့လာထားရင္ ပညာရွိၾကီးေတြၾကား မွာ ၾကာရွည္တည္တံ့တယ္။ အဲလုိအဟုတ္ဘဲ ေပၚျပဴလာလုိက္ေနရင္ေတာ့ စတာနဲ႔ဆုံးနုိင္တယ္။ ယေန႔ျမန္မာ နုိင္ငံက ဓမၼကထိကေတြၾကားမွာ ခုေပၚလုိက္ ခုေပ်ာက္လုိက္ျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဗုဒၶရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို ပုိင္နုိင္ေအာင္ မကုိင္ၾကလုိ႔ျဖစ္တယ္။

 ဓမၼကထိကလုပ္ခ်င္ရင္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ၀ိသုဒၶိမဂ္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ေတြကုိ ေၾကညက္ေအာင္ေလ့လာျပီး ကုိယ္နဲ႔အတူ ေဆာင္ထားရမယ္။ ဒါေတြဟာ ပိဋိကတ္ေတာ္ထဲက ေလးနက္တဲ့ က်မ္းၾကီးေတြပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ ဒုိ႔တပည့္ေတြကုိ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘြဲ႕႔ရေအာင္လည္းလုပ္၊ အရည္အခ်င္းျပည့္မွီေအာင္လည္း ၾကိဳးစားၾက။ ေနာက္ပုိင္းတုိင္းျပည္နဲ႔ သာသနာေတာ္က အရွင္ဘုရားတုိ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္ ဆုိတာ ျမဲျမဲႏွလုံးသြင္းထားၾကဖုိ႔ပါပဲ။ အားလုံးကုိယ္စိတ္ႏွျဖာ က်န္းမာစြာနဲ႔ မိမိတုိ႔လုိအပ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ျမန္ျမန္သင္ယူနုိင္ျပီး သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဒုိ႔မ်ားကတုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

     ဧဟိသြာဂတံ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။